Moje chińskie uzależnienia ;)



Tak jest zawsze, z każdej podróży muszę wrócić z jakimiś nowymi nałogami...;)

Moim pierwszym niebezpiecznym uzależnieniem były melony na patyku... Czaiły się dosłownie wszędzie, na każdym rogu kusiły swoim obłędnym wyglądem i zapachem... Dlatego praktycznie cały czas chodziłam zadowolona z patykiem w ręku i wiedziałam, że to się źle skończy, bo kiedy tylko wróciłam do Polski, jak prawdziwy nałogowiec, z szaleństwem w oczach ruszyłam na poszukiwania melonów. Jednak w sklepach powitały mnie tylko twarde, bezzapachowe, bezsmakowe melony zielone, a nie te pełne aromatu melony z pięknym, pomarańczowym miąższem... do dzisiaj nie mogę się pogodzić ze stratą moich ukochanych melonów...i wyczekuję tylko kolejnej podróży ;)

Jednak ten czas w Chinach bez melona w ręku musiałam sobie czymś urozmaicać i padło na kokosa, a dokładniej na wodę kokosową. Zawsze podchodziłam sceptycznie do kokosa, bo za słodki, za intensywny w smaku..., ale woda kokosowa naprawdę mnie pozytywnie zaskoczyła! Mogę wymienić tylko same jej zalety. Po pierwsze jest w 100% naturalna (zrywamy kokosa z drzewa, wbijamy rurkę i po prostu pijemy!). Po drugie jest przepyszna, delikatna w smaku i dodatkowo orzeźwia. Po trzecie jest niesamowicie zdrowa, jest bogata w wapń, żelazo, potas, a także zawiera mnóstwo witamin. A po czwarte jest po prostu modna? ;) Ostatnimi czasy cały świat oszalał na punkcie zdrowego trybu życia, a co za tym idzie zdrowego odżywiania. Oczywiście nowy trend zapoczątkowało USA. Wszystko zawsze zaczyna się od Kalifornii, potem przechodzi na całą Amerykę, następnie Zachodnią Europę, a na końcu na resztę świata (oczywiście w różnym tempie). Dlatego u nas na kokosowy szał będzie trzeba jeszcze trochę poczekać. Obecnie w Stanach Coca Cola czy Pepsi mają duże problemy z rynkiem sprzedaży, bo większość ludzi zmienia swoje nawyki żywieniowe, wzorując się na gwiazdach, które piją teraz tylko wodę kokosową. Więc jeżeli chcesz być "modny/a" pozostaje Ci tylko picie wody kokosowej. Niestety po moich wielogodzinnych poszukiwaniach owej magicznej wody w Warszawie, pozostałam z niczym, dlatego już nigdy nie będę "trendy"...;p



Czas na ostatnie uzależnienie, a mianowicie herbatę... Nigdy wielką entuzjastką picia herbaty nie byłam, ale jak chyba każdy turysta w Chinach zostałam zaprowadzona na ceremonię picia herbaty i wtedy narodziła się moja nowa miłość. To nie była tylko herbata, to był cały magiczny rytuał. Kosztowanie każdej wyjątkowej mieszanki, wdychanie aromatu... Dla przeciętnego Chińczyka cały rytuał picia herbaty jest tym czym dla Europejczyka jest degustowanie wina i nie ma w tym wcale przesady ;)

Jednak podczas takiego rytuału nie tylko kubki smakowe i opuszki węchowe doznają rozkoszy, ale także nasze oczy, kiedy pod wpływem wrzątku w kieliszkach rozwijają się piękne kwiaty (Romeo i Julia) uwalniając cały swój aromat... Możliwe, że piszę trochę jak opętana, ale chyba rzeczywiście coś jest ze mną nie w porządku, skoro wróciłam z Chin obładowana kilogramami najróżniejszych gatunków herbat, a od razu po powrocie kupiłam najpotrzebniejszą rzecz na świecie czyli cały zestaw do ceremonii parzenia herbaty ;) Dlatego teraz parę razy dziennie piję moje magiczne mieszanki zielonych herbat, oczywiście według zasad - woda 80 stopni, parzona do 3 minut działa pobudzająco, dłużej relaksująco, można ją parzyć nawet trzykrotnie, przy czym za każdym razem ma inny smak i właściwości.

Jestem chyba prawdziwą herbatomaniaczką tak jak większość Chińczyków, ale jeśli mam tak jak oni w wieku osiemdziesięciu lat grać w zośkę i tańczyć na ulicy, to chyba to uzależnienie nie jest takie złe ;)

fotograf: Oleszka/Z.

miejsce: Pekin, Szanghaj